through the echoes

Piosenka jest jak osobisty epizod katastrofy, ale z finałem w stylu„najważniejsze, że przeżyłem”. Tutaj burza nie szaleje na ulicy, ale w środku. Wiatr to wątpliwości, błyskawice to myśli, które zbyt długo nie dawały spokoju. I wszystko wydaje się rozpadać... ale gdzieś tam, w samym centrum, cicho rośnie pewność:„wyjdę z tego”. Każdy wers jest jak krok w labiryncie, gdzie ściany szepczą, że nie ma wyjścia, a serce uparcie szuka światła. Nie po to, żeby komuś coś udowodnić, nie po to, żeby stać się silnym – po prostu po to, żeby znów stać się sobą. Albo nawet kimś nowym. To utwór o metaforycznych skrzydłach. Nie z magazynów, ale z otarć, strachu i„jeszcze jednego dnia, żeby przetrwać”. Ale jeśli już wzbijać się w powietrze, to wysoko.