Pixels

Een liedje is als een poort naar dat ene spel dat je ooit ‘voor vijf minuten’ opstartte en waar je een paar jaar later, volwassen, weer uit kwam. Alleen zijn pixels nu vervangen door reflectie, bugs door herinneringen en het einde van een level door het besef dat ‘alles echt was’. Er is geen duidelijke grens tussen de wereld op het scherm en die in je hart. Want in beide gevallen waren er vrienden, chats tot in de vroege uurtjes, draken (in verschillende vormen) en het gevoel dat je samen alles kunt. Zelfs vliegen, als je maar een beetje vaart maakt. Het nummer lijkt te zeggen: volwassen worden is geen reset. Het is een upgrade. En de opgeslagen spellen zijn nog steeds ergens hier, in je geheugen. Of in je afspeellijst.